Afscheid weeshuis en ‘’Chiang Rai’’ met twist

En toen was het in een keer vrijdag 31 Oktober. Mijn laatste dag in het weeshuis ): Ik wilde aan de ene kant nog helemaal niet weg, maar aan de andere kant kon ik ook niet wachten om Chiang mai achter me te laten. Het was gelukkig een heel fijn en onverwachts vrolijk afscheid. In mijn laatste week was er een nieuw meisje uit Nieuw-Zeeland bijgekomen en daar kon ik het heel goed mee vinden dus dat zorgde nog voor een extra beetje plezier. Vrijdag was een maandelijkse grote schoonmaak dag en het personeel had ons gevraagd om in plaats van 9 uur, om 8 uur aanwezig te zijn zodat zij konden schoonmaken en wij (vrijwilligers) op de kindjes konden letten. Dan kom je opeens wel handen tekort met 4 vrijwilligers, geen personeel en 30 baby’s. Op een gegeven moment moeten er 5 baby’s verschoond worden, 5 andere baby’s krijgen honger, weer 5 andere baby’s vallen in slaap in je armen waardoor je nog maar een hand over hebt en tegelijker tijd klimmen er ook nog zo’n 3 baby’s op je rug en willen met je spelen. En zo had ik op die vrijdagochtend een vergelijkbare fitness work-out. Maar om 11 uur was het ons met een klein beetje hulp toch gelukt om alle kindjes, gevoed en wel, in hun bedje te stoppen. Tot 2 uur zouden ze slapen en het weeshuis had voor al het personeel lunch georganiseerd. Dat was dus al anders dan normaal omdat we normaal gesproken om 11 uur het pand moeten verlaten. Lekker met z’n 13en op een matje, onder luid gegiechel van het personeel over onze manier van eten (zo abnormaal waren we niet hoor), onze Thaise lunch opeten.
De tweede helft van de dag, vanaf 2 uur, besefte ik wel dat het afscheid het er aan zat te komen. Alle kindjes zo veel mogelijk knuffelen en zorgen dat ik iedereen even aandacht had gegeven. Dat is helaas niet gelukt want het zijn er zo veel. Op een gegeven moment zat ik met het ‘’slaap meisje’’ op schoot en in deze 4 weken is ze helemaal bij me ontpopt, toen ik binnen kwam zei ze niks, staarde ze een beetje voor zich uit en speelde ze weinig. Langzamerhand werd ze steeds actiever, leerde ze lopen en begon ze een beetje te kletsen. Op die vrijdag stond ze te springen op mn schoot, probeerde ze op mijn schouders te klimmen, lachte de hele tijd en kletste (baby taal) de oren van mijn lijf. Geweldig om deel te hebben genomen aan die ontwikkeling. Rond half 4 ging ik met haar naar de keuken om haar eten te geven en daardoor is goed afscheid nemen van alle andere kindjes een beetje onmogelijk geworden. Tegen de tijd dat Wiew haar bakje leeg had was het 4 uur, rolde de tranen over mijn wangen en moest ik eigenlijk vertrekken. Het personeel zag me huilen en vertelde me daarom Wiew mee naar buiten te nemen in plaats van in haar bedje te leggen. Hierdoor kon ik nog even fijn met haar knuffelen en spelen. Heel fijn dat ze even niet zo streng waren over de eindtijd 16.00. Ik wilde het liefst niet huilen waar de kindjes bij waren dus het ging er allemaal niet zo dramatisch aan toe. Maar om 16.30 viel Wiew in slaap en bracht ik haar toch maar naar bed. Na alle kindjes, slapend of niet, nog een snelle kus te geven moest ik toch echt naar buiten. Gek genoeg voelde het helemaal niet slecht om weg te gaan, het voelde niet alsof ik ze niet meer ga zien. Alsof ik er de volgende maandag gewoon weer zou zijn. Ik werd meteen mee naar de centrale keuken gesleept om mee te helpen met de speciaal georganiseerde BBQ dus tijd om er echt over na te denken was er niet eens. We gingen met al het personeel barbecueën ter ere van Joeri’s en mijn laatste dag. Een vrouw van het personeel gaf me nog een armbandje als afscheidscadeautje en iedereen was super lief en gezellig! Kenny had whisky voor het niet werkend personeel gekocht omdat ze daar helemaal gek op bleken te zijn, maar wat te duur is om zelf te kopen. Zo werd de sfeer later op de avond nog gezelliger ;) ik ging na een tijdje nog eventjes naar boven naar de baby’s room om door het raampje te kijken. Toen ik die kleine hummeltjes gewoon hun ding zag doen besefte ik wel dat het voor hun allemaal gewoon door gaat en dat ik ze vooral heel erg ga missen. Nu, na een paar dagen weg te zijn, denk ik bij elk thais kindje wat ik zie op straat aan de kindjes in het weeshuis. Maar geen tijd voor verdriet, zondag ging ik al weer naar Chiang Rai.. Tenminste dat was het plan..
Het liep een beetje anders dan verwacht, want zo gaat alles tijdens reizen. Ik had me geïnstalleerd in de grote bus op weg na Chiang Rai en na een uurtje had blijkbaar het meisje naast me de moed bij elkaar geraapt om haar iphone onder mijn neus te duwen met de tekst ‘’where are you going?’’. Ze was heel verlegen om Engels te praten dus deden we het maar via haar telefoon. Dat ging sowieso toch veel beter dat pratend. Nou we raakte dus aan de praat en na een tijdje vertelde ze me dat ze me zooooo graag mee naar huis wilde nemen omdat ik zo ‘’cute’’ was en dat ze me aan haar ouders wilde voorstellen. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren.. En zo stond ik een tijdje later aan de kant van de weg, met Jennii, in een klein dorpje 30 kilometer van Chiang Rai, wachtend op haar vader die ons op zou komen halen. Ze had me verteld dat ze maandag heel vroeg weer naar Chiang Rai zou gaan omdat ze daar op school zat en ik zou dan wel mee kunnen rijden. Daddy and Mommy (zo moest ik ze maar noemen volgens Jennii) waren helemaal verrast toen ze me zagen. Nou hop tjop, meteen werden er dingen geregeld. Mijn tassen werden naar binnen gesjouwd, ze wezen me meteen de badkamer en tussendoor werd ik nog even voorgesteld aan het kleine neefje van 3. Jennii heeft nog een oudere broer en zus van rond de 30. Na me opgefrist te hebben werd me met hand gebaren en het gebrekkige Engels van Jennii duidelijk gemaakt dat we mijn ‘’nieuwe huis’’ gingen vieren. We gingen naar een of ander feest met een groot podium en honderden tafels om aan te eten. Ik werd aan iedereen voorgesteld en ik hoefde de gedurende avond geen poot uit te steken, zij wilde alles voor me doen. De hoffelijkheid was een klein beetje ongemakkelijk maar Jennii vertelde me dat het gewoon hoort bij de cultuur. Toen heb ik het maar gewoon lekker laten gaan. Maar dat is nog maar het begin haha.. De volgende ochtend had ik eigenlijk het plan om met Jennii om 7 uur naar Chiang rai te gaan, maar ze waren het er niet mee eens dat ik zo vroeg op stond. Hup weer terug naar bed jij. Ze zouden me in de middag naar Chiang Rai brengen, dus om hun een plezier te doen ging ik weer braaf naar bed. Denk je 4 maanden weg te zijn van je ouders, zijn er alsnog mensen die je vertellen wat je moet doen. Nee grapje, ze wilde me het gewoon naar mijn zin maken maar voor mij had het niet uitgemaakt. Aangezien Jennii de enige was die Engels kon werd het communiceren vanaf toen wel erg lastig. De vele malen Party&co in de Dordogne met mijn lieve freundies heeft me wel geholpen bij alle gebaren die ik in de afgelopen 2 dagen heb gebruikt. Iedereen in het dorp keek me al aan alsof ik een aliën was, maar om dan ook nog wild gebarend met mijn ledematen over straat te gaan trekt al helemaal de aandacht. Om 10 uur namen ze me mee voor ontbijt en probeerde ze me (denk ik) uit te leggen dat we eerst naar een school gingen en dat ze me daarna naar chiang rai zouden brengen. De school was nog volgens plan, erg leuk om te zien hoe dat er aan toe gaat in Azië, maar het chiang rai gedeelte niet haha.. We zijn naar de White Temple in Chiang rai geweest (zooooo mooi en sprookjesachtig, een tempel met alle tierelantijntjes in het wit met zilver, oogverblindend (mooi)!!) maar daarna ging het niet meer zoals ik verwacht had. Daddy had het over ‘’thai boxing tonight’’ dus ik knikte maar een beetje van ja. Zo namen ze me dus weer mee naar hun dorpje en was ik weer in afwachting over wat me te wachten stond. Ik wilde stiekem eigenlijk ook wel gewoon graag tijd voor mezelf hebben maar ik vond het onbeleefd om een bus naar Chiang rai te nemen. Gelukkig heeft de avond het helemaal goed gemaakt. Daddy bleek een Muy Thai (boxing) leraar te zijn, en toevallig die avond was er een groot festival met Muy Thai. Er waren een aantal podiums met live muziek, heel veel vuurwerk en dus een boksring. Ik was letterlijk de enige buitenlander en iedereen keek naar me alsof de familie de koningin had meegebracht. Eerst stond ik samen met mama en neefje in de menigte te kijken naar het boksen waar een hoop mensen al uit de weg gingen zodat ik het goed kon zien, zo hoffelijk en vriendelijk!! Maar even later werd ik weer aan mijn arm mee getrokken naar de VIP ruimte. Ik werd op een stoel naast de commentator geparkeerd en weer keek iedereen me aan. Sommige begonnen vragen in het Engels te stellen maar alles was een beetje gebrekkig dus ik lachte maar gewoon lief en bleef knikken met mijn hoofd. Ik zat bijna met mijn neus in de boksring, ik had het beste plekje. Er werd water en koffie voor me ingeschonken en als ik iets nodig had moest ik het maar vragen. Na een tijdje begon de commentator over de ‘fallang’ (buitenlander in thai) door de microfoon te praten en zo werd ik voorgesteld aan alle mensen op het festivalterrein. Wat een primeur! Maar dat is nog niet alles. Voordat elke boks game begint worden er door een speciaal persoon heilige bloemen om de nek van beide boksers gehangen. Daarna doen ze met die bloemen een soort van gebedsdansje en dan kan de wedstrijd beginnen. Nou nu komt het, onverwachts werd ik weer aan mijn armen mee gesleept met de mededeling ‘’Miss Jolijn komt de bloemen even doen’’ (maar dan in Thai). Hup die boksring in haha, vol in de spotlights voor weet ik veel hoeveel thaise mensen. Uit overwhelming vergeet ik natuurlijk weer netjes mijn handpalmen tegen elkaar te doen nadat ik de bloemen heb omgehangen maar ik denk dat ze me hebben vergeven. Tenminste, er werd luid gejuicht en gelachen toen ik lekker ongemakkelijk weer uit de ring stapte. Een tijdje later begint het, volgens thaise begrippen, weer van onder, boven, links en rechts te regenen en meteen werd er weer een plekje voor me gemaakt zodat ik droog zat. Later bleek ik naast de minister van binnenlandse zaken uit Bangkok te zitten haha. Na een paparazzi momentje (ja.. ze wilde allemaal op de foto met me, waaaaarom??) was het om 1 uur ’s nachts toch maar tijd om ons door de regen naar de auto te verplaatsen. Ik stond al weer op om op mijn blote voetjes door de moeder naar de auto te rennen maar er werd me luid en duidelijk verteld dat ik nog even moest wachten. Komt Daddy met een andere meneer met een enorme parasol aan, en zo word ik als een of andere bn-er, met allemaal glimlachende en zwaaiende mensen, naar de auto begeleid. Haha wat een avond! Zo had ik, ondanks mijn plannen voor Chiang Rai geen spijt meer van dat ik misschien iets minder beleefd had moeten zijn. Nu klinkt het allemaal heel bizar en overdreven maar dit is gewoon echt zoals het in deze cultuur gaat. Erg bijzonder hoe vriendelijk deze mensen van nature zijn!
Vandaag hebben ze me naar Chiang rai gebracht en ik ga zo nog met Jennii wat eten. Ze wilde me graag voorstellen aan haar vrienden en vriendje. Morgen ga ik waarschijnlijk een trekking in de omgeving doen en donderdag ga ik weer terug naar Chiang Mai om Loy krathong (een heel mooi festival hier in thailand, zoek op google!!) te vieren. In Chiang mai is dat namelijk het meeste uitgebreid. Daarna ga ik zo snel mogelijk naar Laos om daar mijn reis voort te zetten maar daar horen jullie wel weer over. Ik leef heel erg van dag tot dag dus mijn plannen zijn nog niet erg duidelijk.
Oke de volgende keer ga ik echt proberen om wat minder gedetailleerd te schrijven, wat een lap tekst!
Nou adios maar weer, ik ga lekker etennnn!
Xxxxx