Subtropische kerstsferen in Vietnam

Weer een nachtbus blogje! Nu een wat minder plezierige van twintig uur, krijsende baby’s die natuurlijk helemaal gek worden omdat ze zo lang stil moeten zitten, oude Vietnamese mannetjes die meezingen met de karaoke muziek die op volume 100 staat wat klinkt als een mix van schapen gemekker en koeien geloei en dan nog net iets valser en dan als klap op de vuurpijl, de enorme busband knapt, maar liefst 2 keer.. En dat heet dan een SLEEPER BUSS. Maar niks te klagen, de meligheid van mij en Sarah slaat aan en we doen gewoon vrolijk met de Vietnamese mannetjes mee.
Kerst was apart hier.. Sarah had voor ons een veel te duur maar heerlijk resort geboekt in Mui né en Emily kwam als verassing voor Sarah naar hetzelfde dorpje. Ondanks die extra dingen, een andere massage dan normaal en een pedicure als verwennerij voelde het nog steeds niet echt kerstachtig. Kerst gaat om samen zijn met je familie, dus al die lichtjes, kerstbomen en mensen met bikini’s en kerstmutsen op het strand deden niet hun werk. Vooral voor Sarah is kerst een hele happening thuis dus die zat een beetje in een dipje. We hebben maar gewoon gedaan alsof het een normale dag was en hebben heerlijk genoten van de kleine vakantie in onze grote vakantie. Het was nog steeds de plek waar ik het liefst wilde zijn, familie zien we over minder dan een maand al weer! Jeetje wat gaat het snel! Ik begin me wel al een klein beetje te verheugen op de kleine, aparte dingetjes, zoals een kast open trekken om je kleren uit te zoeken in plaats van die backpack weer in te duiken, op zoek naar dat ene shirt wat het meest comfortabel zit in deze hitte, ergens onder in je backpack.. Maar als ik me voorstel dat ik morgen in een vliegtuig naar huis zou kunnen zitten begin ik te huilen, nog lang geen tijd om te gaan dus!

Ik ben gebleven bij de laatste dag op het eiland Koh Rong. Dat was echt een top dag! We hadden voor $10 een boottrip,inclusief snorkelen, vissen, naar het mooiste strand op het eiland gaan, de vis barbecueën en opeten, de zonsondergang bewonderen en zwemmen met oplichtende plankton in het licht van de maan. De helderblauwe zee maakte het, ondanks dat het niet zo zonnig was, een stralende dag. Ik kon eindelijk mijn nieuwe, waterproof camera uitproberen tijdens het snorkelen maar dat bleek niet echt te werken voor mij.. Hyperventilerend door een snorkel ademen, zwemmend de zee-egels ontwijken EN foto’s maken was me een beetje te veel van het goede. Na een uur naar mijn visdraadje te hebben gestaard, het een keer op hebben gegeven en het dan toch weer proberen omdat iedereen al 10 vissen heeft gevangen vang ik dan eindelijk twee vissen, wat een prestatie! Ongeveer 30 vissen later vaarde we naar het onbewoonde gedeelte van Koh Rong, waar een kilometer lang, perfect wit strand ligt. Onder het genot van 2 vers gebarbecuede visjes, fluweel zacht, wit zand onder je voeten en de mooiste zonsondergang ‘til so far kwam ik de rest van de dag wel door. Doordat het die dag bewolkt was konden we de maan, die voor het oplichten van de plankton zorgt, niet zien dus dat staat nog op mijn to do list aangezien we het over moesten slaan. Toen zat Cambodja er al weer op.. De volgende dag zouden we met één overnachting in Kampot naar de grens van Vietnam gaan. De grens naar Vietnam was weer een ervaring, met 25 mensen in een 15 seat minivan gepropt de grens over scheuren om de boot naar het eiland te halen, was lichtjes uitgedrukt niet zonder gevaar. In het zuidelijkste puntje van Vietnam, onder Cambodja, ligt een eiland wat Phu quoc heet, waar je dus met een veerpont heen moet. Ik vond het daar niet heel geweldig, teveel ‘’resort publiek’’ ( waar ik met kerst ook onder viel, maar dat denken we maar even weg) na mijn mening en niet veel te beleven. Ondanks dat, was het natuurlijk nog altijd 10 keer beter dan in Nederland zijn, en de privé stranden en wat watervalletjes maakte het allemaal wel ‘’te doen’’ ;). Na twee nachtjes zijn we weer terug naar het vaste land gegaan om via Ha tien een nachtbus naar Ho Chi Minh te nemen. We moesten daardoor wel 7 uur wachten in Ha Tien. Tot nu toe was die de minst toeristische plek waar ik ben geweest denk ik. Locals stopten letterlijk hun auto of scooter om ons vervolgens na te staren en te blijven zwaaien totdat we uit het zicht waren. In het internet café werden we bespioneerd door 20 nieuwsgierige pubermeisjes die na een tijdje allemaal over onze schouder mee zaten te gluren. Vanaf de laatste nacht in Phu Quoc begon onze slapeloze week experience. Elke nacht was er wel iets aan de hand, een nachtbus, een Vietnamees vrouwtje die ongemakkelijke foto’s van je maken als je met je billen naar achteren van je stapelbed afklimt en je aanstaart terwijl je in slaap probeert te vallen, een verbouwing die om 7 uur ’s ochtends al van start ging, een 80-jarige man waarvan de kringspieren en stembanden niet meer in de meest sociale staat waren, wat feestjes tot laat in nacht en dan beland je weer een te gezellig maar rumoerig hostel. Tot zo ver mijn zombi-staat. We hadden een hoop over Ho Chi Minh gehoord, maar vooral veel slechte dingen. In tegenstelling tot al die slechte dingen vond ik het er geweldig! Super bruisende stad en zo veel te zien. Zodra we de nachtbus uitkwamen zijn we bijna meteen naar het War Museum gegaan om ons een beetje te verdiepen in de oorlog van ongeveer 60 jaar geleden. Ook hebben we de Chu chi tunnels bezocht een stuk de stad uit. En met tunnels moet je geen tunnels in je hoofd visualiseren die zo groot zijn als onze autotunnels in Nederland. Nee, mensen hebben voor misschien wel 20 jaar in ondergrondse gangetjes gewoond die 40 of 50 centimeter breed, en 50 centimeter hoog waren. Erg indrukwekkend alweer.
Voor de rest hielden we ons bezig met winkelen, 3 keer van hostel veranderen, mensen kijken, en 2 keer een pubcrawl, wat me tot nu toe mijn 2 beste stapavonden heeft bezorgd! Na 3 nachten Ho Chi minh moesten we na een pubcrawl, op een onmogelijk vroege tijd met de bus mee naar Dalat. Een dorpje wat meer in het binnenland ligt. En het was er mega koud, 20 graden maar liefst. Ik kon dus eindelijk mijn warme kleren die ik al die tijd meegezeuld heb aan. Sarah begon helaas erg ziek te worden door het koude weer waardoor ik het populaire canyoening zonder haar moest doen. Ik was met een hele grote groep dus dat bezorgde me nog steeds heel erg veel lol. Abseilen van watervallen, van watervallen afglijden, van cliffs het water in springen en de rivier af drijven valt wel onder mijn definitie van GAAAAF. Wat ik wel nog samen met Sarah heb kunnen doen is een scooter huren en weer heerlijk verdwalen in het mooie landschap met zo veel kleuren van de natuur. Ook het dorpje zelf was ontzettend kleurrijk door de geverfde huisjes, wat me erg deed denken aan mijn vakantie met mama afgelopen zomer in Italië. Het hostel in Dalat was heel erg grappig. Het heette Dalat family hostel, met de nadruk op family. Zodra ik een voet over de drempel had gezet kwamen er al twee vrouwen/meisjes naar me toe om me te knuffelen en met mijn haar te spelen. We kregen een bedje gewezen en werden meteen weer naar de ‘’woonkamer’’ getrokken om samen met 30 andere mensen van het huisgekookte avondmaal te genieten. Maar voordat we mochten eten werd er eerst nog even een welkomstliedje gezongen door ‘’mama’’ die dansend en zingend het eten op tafel zette. Toen ik was gaan canyoeningen was Sarah ziek in bed gebleven. Bleek mama de hele dag voor haar gezorgd te hebben met soep en thee en om het uur een check of alles nog oke was. Zo lief! Toen we het hostel verlieten om naar Mui né te gaan werden we aan onze armen en benen vastgehouden omdat ze niet wilde dat we weggingen. Echt een aanrader, zeker heengaan als je ooit toevallig in de buurt bent ;) En Mui Né was dus het dorpje waar ik nu weer van wegrijd, op weg naar Hoi an. Over Mui né zal ik niet zo veel vertellen omdat het moeilijk uit te leggen is wat we daar hebben gezien. Kortom, we hebben een scooter gehuuropd en alle highlights bezocht. Ik zal er foto’s van op facebook zetten die je waarschijnlijk meer doen dan een niets zeggende uitleg van wat een Fairy stream, de sanddunes en de fishingvillage precies is. Vietnam heeft tot zover ik Zuid Oost Azie gezien heb de meest mooie natuur waar ik heel erg van geniet. Een beetje rond rijden op een scooter of fiets is vaak al genoeg voor mij. Het hangt een beetje van het weer in het noorden af hoe lang we nog in Vietnam blijven, wie weet brengen we nog een paar dagen in Myanmar door voordat ik Lieve op 10 Januari van het vliegveld in Bangkok op haal. Sarah gaat gelukkig met mijn en Lieve mee naar het zuiden van Thailand. Ik ben erg blij dat ik mijn reis tot het einde met haar kan doen en dat ik tegelijker tijd ook deel uit maak van een mooi begin van Lieve haar avontuur. De weg wordt me nu veel te hobbelig waardoor het me een minuut per regel kost om iets fatsoenlijks te typen dus ik wens jullie allemaal een gelukkig Nieuwjaar en hou het dan voor gezien!
Ik zal met een geïmproviseerd glas champagne, in waar ik ook mag zijn op jullie proosten.
Mot hai bai jooooo (dat betekent proost)