Het interessante Cambodja
Blijf op de hoogte en volg Jolijn
11 December 2014 | Laos, Don Det Tok
Maar, voordat ik aan mijn lange verhaal begin, het gaat heel goed met me! Ik ben er achter gekomen dat ik een innerlijke dubbelganger heb gevonden, genaamd Sarah. Ik reis al met haar (en in het begin met haar vriendin Emily) sinds de slowboat naar Luang Prabang en het wordt steeds enger hoe veel we op elkaar lijken. Ik heb het idee dat ik nog de rest van mijn reis, totdat ik Lieve ontmoet in Bangkok op 10 Januari (waar ik ook echt niet op kan wachten!!!), met Sarah doe. Het is heel erg makkelijk, meer dan gezellig en fijn om met iemand te zijn waar je 100% jezelf bij kan zijn en niks hoeft uit te leggen omdat je elkaar toch wel begrijpt. We ontmoeten natuurlijk elke dag nieuwe mensen maar door alles samen mee te maken bouw je zo veel waardevolle herinneringen, inside jokes en een geweldige band op. Ik ga haar zeker opzoeken in Nanaimo, het prachtige Canadese droomeiland waar ze op woont.
Anyway, we lopen precies 3 weken achter dus ik zal maar snel beginnen met wat me bezig heeft gehouden. Mijn laatste blog was in de sleeper bus van Vientiane naar Don det (4 thousands Islands).
De 4 thousand island zijn letterlijk duizenden kleine eilandjes ontstaan door de delta van de Mekong rivier en zeker waard om dat hele stuk naar het zuiden te reizen. Bovendien is het een logische weg als je Cambodja na Laos wil zien. In tegenstelling tot alle feeststeden en drukke dagen, staat Don det bekend om de hippies, space cakes en 24 uur per dag relaxen. Ondanks de ‘’niks doen’’-mentaliteit hebben we toch 2 van de 4 dagen fietsen gehuurd en in totaal 30km gefietst. Dat was zeker een van mijn hoogtepunten van mijn reis. Het eiland is prachtig, met al haar locals, rijstvelden, kronkelpaadjes, een van de grootste watervallen van Laos, palmbomen en de rustgevende manier van hoe mensen daar leven. Nadat Sarah en ik de watervallen hadden bezocht werden we door een groep kindjes van onze fiets getrokken om met ze te voetballen. Zie profielfoto op facebook. That made my day! Kindjes die de hele dag niks anders doen dan buiten spelen met zand, water, hout en zichzelf maakte me weer even duidelijk hoe gelukkig je kan zijn zonder al het speelgoed wat wij thuis hebben. De kindjes hier zien er vaak zelfs gelukkiger uit dan thuis omdat ze niet verwend zijn.
Wat ook geweldig was, was het zeldzame Irrawadee-dolfijnen spotten (zoek ze op google op, ze zien er heel raar uit!). Ondanks dat het zeldzaam is ze te zien, toch maar een gokje gewaagd! We werden in een gammel, lek maar heel leuk bootje de rivier op gevaren om naar de grens van Laos en Cambodja te gaan waar de dolfijnen eerder werden gespot. Onze gids kon precies 3 woorden in het Engels: Laos, Cambodja en dolphin, wat hij uitsprak als lolphin. Na 45 minuten op een steen, in het midden van de enorme rivier te hebben gestaan en nog geen enkel levend wezen hebben gespot, gaven we het op en stapten we weer terug in de boot. HELAASSS.. Maar na 5 minuten varen schreeuwt onze kapitein LOLPHIN!!! LOLPHIN!!! en wijst 100 meter verder in de rivier. En ja, Sarah en ik mochten weer zo gelukkig zijn om twee of drie dolfijnen, tijdens de zonsondergang, op zo’n paradijselijke plek te mogen zien.
Na 4 dagen Don det was het tijd om naar Cambodja te gaan. Siem reap was de volgende stop en het was er geweldig! Na 4 dagen rust en weinig te beleven is zo’n bruisende stad heel leuk. Doordat we de eerste avond nadat we aankwamen meteen goed uitgegaan waren hadden we de volgende dag een beetje een rustig dagje. We zijn naar het National Cambodian museum geweest wat naast af en toe wat interessante informatie over het Buddhisme en Hindoeisme een beetje eentonig was. We hadden een heerlijk hostel met zachte bedden (wat werkelijk een wonder is hier) dus een middag dutje was te aanlokkelijk om je er schuldig over te voelen. Bovendien hebben we de tijd dus die dagen mogen er ook wezen. In Siem reap besloten Emily en Sarah op te splitsen omdat hun interesses en doelen veel te ver uit elkaar liggen. Emily is meer van elke dag feesten en Sarah slaat liever een dagje over om ook nog iets waard te zijn om iets van het land en de cultuur te zien in plaats van alleen de bodem van je glaasje. Net als ik dus, hoe kan het ook anders. Wat natuurlijk DE highlight van Siem Reap is, zijn de Ankor tempels. De foto’s zijn er niks bij nadat je gezien en gevoeld hebt hoe immens groot het daar is. Het bestaat uit een enorm park met op verschillende locaties tempel complexen. We hebben Ankor Wat, ik denk de meest beroemde tempel, met zonsonder- en opgang gezien en het was magisch! Natuurlijk staan er overal dringende, alwéér bijna alleen maar Aziatische, fotograferende mensen om je heen om allemaal die ene zelfde foto te krijgen, maar dat vergeet je even helemaal als de zon om 6 uur ’s ochtends over een van de oudste, religieuze gebouwen ter wereld kruipt. We hebben in twee hele dagen geloof ik alle tempels gezien, dat waren er veel kan ik je beloven. Naast de wat ‘’kleinere’’ tempels was de Bayon, bestaande uit torens gemaakt van honderden gezichten en Ta Phrom, een tempel die helemaal bedekt is met wild groeiende natuur ( ook wel bekend van Tomb raider), heel indrukwekkend. En dan te bedenken dat al die stenen, stuk voor stuk daar zijn neergelegd. Zo interessant om 2 dagen voor je gevoel terug in de tijd te zijn. Naast de night market zijn we ook nog naar een circus geweest. Ja, dat was lang geleden! Het maakte me aan het lachen en aan het huilen. Er was veel acrobatiek en gedans maar er zat ook een serieuze verhaallijn in de show over een meisje die de oorlog van de Khmer Rouge van 1975 tot 1979 mee heeft gemaakt.
Na 4 dagen Siem reap besloten Sarah en ik naar een minder toeristisch plaatsje Battambang te gaan. Dat was wel even wat anders dan alle bedelende mensen in Siem reap. Je moest gewoon moeite doen om een tuctuc te vinden terwijl we hiervóór elke seconde van de dag er een aangeboden kregen. Ofja aangeboden, meer smeekbedes of meneer je mee mocht nemen in zijn tuctuc. Cambodja is by far het meest opvallende arme land tot nu toe, en om te weten dat het voor een deel ook door de oorlog komt is triest om te zien. Minstens de helft van de bedelaars missen armen en benen door de landmijnen, of hebben wel iets anders opgelopen door de vreselijke gevolgen van de Khmer Rouge. Battambang heeft voor mij denk de schakel omgezet van onbezonnen genieten van mijn reis naar echt beseffen in wat voor land ik precies ben en wat het allemaal heeft moeten doorstaan. De wijnproeverij, die de enige in Cambodja is, de bamboo train (bamboe matje op wieltjes wat je met 20km/uur ongeveer 30 min naar een stukje verderop rijdt en weer terug) en het lekkere rond hobbelen in je tuctuc door mooie landschappen behoort nog tot het heerlijke, onbezonnen, volop genieten gedeelte. Maar zodra onze chauffeur stopte bij wat blijkbaar een dam moest zijn sloeg de schakel om. Op deze plek waren een boel van zijn familieleden gestorven door het harde werken onder druk van de Khmer rouge. Ze waren een dam aan het bouwen maar daar zijn ze nooit helemaal aan toe gekomen.. Onze chauffeur was ongeveer een jaar of 10 toen hij dit allemaal mee moest maken.
We dachten dat hij ons naar de bekende Bat cave zou brengen waar we vleermuizen uit konden zien vliegen (al was onze stemming daar al niet meer echt voor gemaakt) maar in plaats daarvan werden we naar een veel duistere plek gebracht. De killing caves. We werden de berg op gereden door twee locals op motorbikes en toen stonden we opeens voor een steile grot waar onze gids vertelde hoe daar nog maar zo’n 40 jaar geleden baby’s in werden gegooid terwijl de moeders vastgebonden moesten toekijken. Het wekt nog steeds tranen bij me op, zeker als ik terug denk aan hoe al die skeletten in een van de grotten opgestapeld zijn. Het klinkt zo onmenselijk en onwerkelijk maar als je dat ziet kan je niet ontkomen aan de realiteit. Zo waren er nog 2 andere grotten voor zwangere vrouwen en oudere mensen. En dan moesten we nog naar de Killing fields in Phnom Penh..
De dag daarna gingen we naar Phnom Penh waar we buiten de Killing fields veel meer van verwachtte dan wat het werkelijk was. We hadden ons al sinds Luang Prabang voorgenomen om naar The Hungergames te gaan in de bioscoop van Phnom penh dus zo gezegd, zo gedaan was dat het eerste wat we deden. Helemaal in een westerse mood, zo enthousiast als kinderen zaten we met onze popcorn, met de zaal voor onszelf (ja.. wie gaat er inderdaad ook naar de bioscoop in Cambodja?) te stuiteren op onze stoeltjes tot het feest kon beginnen. Werkelijk 1 minuut voor starttijd komt er een vrouwtje, wat de manager zou moeten zijn, binnen getrippeld om vervolgens het meest teleurstellende bericht te brengen: ‘’excuse me, movie not working.. go out of the theatre please’’. Toen gingen we maar demonstratief ‘Despicable me’ kijken in ons hostel om vervolgens in de late middag naar een andere bioscoop te gaan om toch nog de hungergames te zien. Om toch nog enigszins actief te zijn hebben we ons uiteindelijk maar in onze jurken gehesen om een poging tot uitgaan te doen. Niet echt een aanrader in Phnom Penh!
Op onze laatste dag hadden we ons voorgenomen om zoveel mogelijk op één dag te doen. Uiteindelijk is dat bij de Killing fields en het Genocide museum gebleven. Dat heeft zo’n enorme impact op je dat je hoofd daarna nergens anders meer naar staat behalve met lieve Sarah in bed liggen en het thuisfront laten weten wat je zojuist gezien hebt. Ik zal (proberen) kort vertellen over de oorlog. In 1975 kwam Pol Pot (de dictator van de oorlog) aan de lijding die het regiem van alles en iedereen weer terug naar het basis niveau van boeren te brengen invoerde. Hierdoor werden alle mensen die ook maar enigszins geschoold waren of er geschoold uitzagen, zoals mensen met een bril, op een of andere gruwelijke manier vermoord. De mensen die arm en ongeschoold genoeg waren werden massaal naar het platteland gestuurd om daar vervolgens landbouw en andere zware, gemene klussen te verrichten onder hele, hele slechte omstandigheden. Werd je niet vermoord in een van de kampen, dan stierf je wel door uitputting en verhongering. Zo werden er, volgens de boeken maar wat er waarschijnlijk meer zijn, over 3 miljoen mensen vermoord. In die tijd bestond Cambodja uit 8 miljoen mensen, bijna de helft dus..
De killing fields is een van de grootse kampen waar de meeste mensen zijn gestorven. In de begintijd van de oorlog kwam er alleen nog maar om de 3 weken een vrachtwagen met gevangenen die niet meer in de gevangenis in Phnom penh paste, wat nu het Genocide museum is.
Verder in de oorlog kwam er elke dag zo’n vrachtwagen.. Je wordt door middel van een audio koptelefoon door de velden geleid met erg uitgebreide informatie. Ik zal je de details maar besparen maar de 129 massagraven voor baby’s tot opa’s en oma’s, het monument met wel 8000 schedels en het aantal doden in dit kamp, 20.000, geeft een kleine impressie over hoe gruwelijk die plek was. Het zuigt alle emoties, behalve ongeloof en respect vanuit het diepste van je hart voor de doden, uit je. Ontdaan vertrekken we na 2 uur naar het Genocide museum. Hier werden heel veel mensen heen gebracht om vervolgens voor onbepaalde tijd in hun minuscule cellen te worden gestopt om te wachten op de volgende marteling of afslachting. Het meest akelige wat ik hier zag waren de duizenden foto’s die er van elke gevangenen was gemaakt. Ze hadden van elke gevangen gegevens en een foto om na elk transport gecontroleerd te worden zodat ze er zeker van waren dat een gevangene niet ontsnapt zou zijn.
Ik heb het boek ‘’First they killed my father’’ gelezen. Als je meer wil weten over hoe ik de onbegrip en angst in de ogen van de mensen kon zien, lees dan dat boek. Ik hield het niet meer toen ik een foto zag van een heel klein, onschuldig meisje van nog geen 1 jaar. Het idee dat er zulke kleine, onwetende mensjes door die hel zijn gegaan is heel confronterend. En dat was het al erg genoeg.
We dachten wel voorbereid te zijn na die killing caves in Battambang, maar je kan hier onmogelijk voorbereid voor zijn. Tot zo ver mijn omschakeling.
Na al deze treurige geschiedenis hebben we ons getrakteerd op een busritje naar Sihanoukville, een plaatsje aan de mooie kust van Cambodja. Ik heb tot nu toe nog geen echt strand gezien dus dit is echt een paradijs voor me. Natuurlijk de cliché witte stranden, palmbomen, kokosnoten en feestjes op het strand maken het allemaal meer dan leefbaar! En ik heb eergisteren het toppunt van blijheid bereikt. Ik mocht mezelf voor een uur kapitein noemen van een catamaran op de Golf van Thailand. Ik voelde me zo fancy en decadent als het klinkt! Ik zou willen dat mijn familie, waarvan ik de geweldige sport heb mogen leren, mee kon genieten! Windkrachtje 4 maakte het perfect om de boot, met onervaren Sarah als ideaal gezelschap, in mijn eentje te besturen. Ik was, alweer, de gelukkigste persoon op aarde! En om het allemaal dan nog maar even jaloersmakender te maken.. Ik zit nu op het eiland Koh Rong met een nog blauwere zee, nog wittere stranden, een jungle als achtertuin en een boottour inclusief snorkelen, vissen, bbq’en op een onbewoond eiland, de zonsondergang op een van de mooiste stranden ter wereld en zwemmen met plankton (dat is me eerlijk gezegd nog een raadsel, blijkt geweldig te zijn) bij maanlicht, op de planning.
Kortom, ik vermaak me wel, hihi!
In minder dan een week ga ik al weer naar Vietnam en moet ik al weer afscheid nemen van het een na laatste land voordat ik weer terug naar Thailand ga.
Iedereen alvast fijne kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar voor het geval mijn uitstel probleem van een blog schrijven weer op komt zetten ;)
Ik hou van jullie!
xxxx
-
11 December 2014 - 13:38
Danielle Ramp:
Hoi Jolijn!
Wij kennen elkaar nog niet maar ik heb al veel over je gehoord :) Ik word helemaal stil van je verhaal, superknap hoe je beschrijft wat Cambodja met je doet. Je trekt me helemaal terug in het gevoel wat ik zelf ook had, ik zou het haast niet beter kunnen beschrijven. Als ik je wat wijze-vriendin-van-je-zus-raad mag geven; Deel twee van 'first they killed my father' heb ik hier boven op mijn nachtkastje liggen, ben er nog steeds niet in begonnen omdat ik niet meer in die Cambodja-sfeer zit. Mocht je nog tijd over hebben, lees 'm gelijk!! En anders mag je 'm hier straks in Nederland natuurlijk ook lenen als je wil :)
HEEL VEEL PLEZIER NOG EN GENIET ERVAN!
Dikke kus Danielle -
14 December 2014 - 00:36
Oma Annie Oostenbrink:
Lieve Jolijn,
Wat een interessant verslag! Geweldige reisindrukken, maar ook diep-treurige verhalen, over o.a. de Killing
fields, enz. Tjonge, je maakt wat mee en je kunt het ook goed en spannend beschrijven.....
Fijn dat je in Sarah zo'n leuke reisgenote hebt gevonden!
Bedankt voor je goede wensen voor Kerst en Nieuwjaar; en jij ook alle goeds toegewenst !
Alhoewel ik me wel afvraag hoe Kerstmis aldaar voor jou zal zijn.....
Jolijn, groetjes en veel liefs van: Oma ANNIE.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley