Het weeshuis, Pai en m'n onvergetelijke verjaardag

Sawatdi Kha!!
Jeetje, ik zit hier al weer een maand over 2 dagen.. De tijd vliegt echt!!
Ten eerste, iedereen super bedankt voor alle lieve berichtjes en felicitaties. Met mijn drukke dagen was het moeilijk om op iedereen te reageren maar weet dat ik er erg blij mee was! Het feit dat ik nu de tijd heb om een blog te schrijven is omdat ik al 2 dagen ziek in bed lig. Op maandag avond 20 oktober ging ik met papa en mama en Nina skypen en dat gaf me enigszins het gevoel dat ik bijna jarig was. Om 23.55 stormde 2 Australische meisjes waar ik veel mee optrek het hostel uit om vervolgens om 00.00 met 2 chocolade donuts met kaarsjes, luid zingend en dansend weer binnen te stormen. Heel grappig en lief! Bij jullie was het pas 19.00 uur ’s avonds dus ik was eigenlijk nog niet echt jarig. We zouden de volgende avond met z’n allen uit gaan dus ik lag om 00.30 gewoon al weer in mijn bedje. Een echt verjaardagsgevoel was er dus niet echt. Ik werd wakker en er stond een ‘’gewone dag’’ op de planning. Lekker naar het weeshuis, met als uitzondering wat cadeautjes en ballonnen voor de kindjes. Mijn coördinator, Prachit, had me verteld dat ze elk jaar als ze jarig is (17 Oktober) voor al het personeel kookt om zo haar verjaardag te vieren. Ze had me in de eerste week al gevraagd of ik het leuk vond om het samen met haar te vieren, natuurlijk!! Om 11 uur kwam ze met enorme potten en pannen aanzetten. Allemaal thais eten! Ik had een heleboel fruit en drinken gekocht en de Australische vrijwilliger Kenny stond er op 2 taarten voor mij en Prachit te kopen. Zo werd er in de pauze van 11 tot 2 super lekker gegeten met al het personeel. Als toetje hadden we dus die 2 taarten en daar werden al die thaise vrouwen helemaal wild van. Ik neem aan dat ze niet vaak taart hebben gegeten. Voordat iedereen had gehad stonden er sommige vrouwen al weer in de rij voor een tweede stukje haha. Ik kreeg van twee vrouwen een cadeautje. Van de een, een zelfgemaakte sleutelhanger in de vorm van een uil en een klein portemonneetje. En van de ander een sjaal. Super lief en het zijn de beste souvenirs die je kan krijgen tijdens deze ervaring. Foto’s van mijn verjaardag in het weeshuis volgen nog want die staan op de camera van een andere vrijwilliger.
’s Avonds vertelde een Colombiaans meisje die ook voor lange tijd in Chiang Mai is, dat ze een klein cadeautje op mijn kussen had gelegd. Chocolaatjes met een heel lief kaartje. Later op de avond kwamen de twee Australische meiden weer terug van hun tour van die dag en ook zij hadden een cadeautje voor me. Een hele mooie ketting en een zilver gegoten schildpadje uit Laos, samen met ook al zo’n lief kaartje. Heel bijzonder om van mensen die je eigenlijk niet kent op een eigen manier liefde te krijgen. Ze wilde me allemaal de beste verjaardag van mijn leven bezorgen en dat is ze goed gelukt. Ik ging samen met die 3 meiden naar Zoë’s, HET stratum van Chiang mai en daar hebben we ons meer dan goed vermaakt. Nadat Zoë’s gesloten was doken we een schommelende taxi in om de avond af te sluiten in een club genaamd Spicy’s. Helaas moest ik de volgende dag erkennen dat ik de ergste kater had die ik tot nu toe heb gehad.. Later bleek het niet de kater te zijn maar gewoon griep of zoiets, want ik lig zoals ik al zei nog steeds ziek in bed. Er waren meerdere kindjes ziek in het weeshuis dus het zal daar wel mee te maken hebben. Maar dit alles mag de pret niet drukken!! Ik heb een mega leuke verjaardag gehad om nooit meer te vergeten!!

Dan nu even over het weeshuis. Ik zit nu in mijn derde week en ik zou mijn god niet weten hoe ik over 6 dagen afscheid moet gaan nemen. Ik werk dus met de baby’s van 0 tot 1,5 jaar. In eerste instantie dacht ik dat ik me misschien zou gaan vervelen na een week omdat je met baby’s niet echt kan spelen en praten. Nou, absoluut geen sprake van verveling!! Ze zijn GEWELDIG en ik lach me kapot op een dag met die lieve schatjes. In mijn eerste week was ik nog alleen maar in de tweede week kwamen er 3 vrijwilligers bij. Een beetje een rare man genaamd Andy, volgens mij komt hij uit de UK. Dan nog Kenny, de Australiër van 36 die naar mijn mening net iets te verwend voor dit land is. En dan nog een Nederlandse jongen, Joeri, die 25 jaar is en een mooi verhaal met zich mee heeft gebracht. Toen ik hem voor het eerst zag had ik niet verwacht dat hij Nederlands was want hij ziet er compleet Thais uit. Tijdens de volgende woorden die we wisselden vertelde hij me dat hij in zijn eerste twee jaar van zijn leven in dit weeshuis heeft gewoond en dat hij geadopteerd was door twee lieve mensen uit Nederland. Erg bijzonder om een jongen te leren kennen die je met volle overtuiging kan vertellen dat hij dolgelukkig is met zijn ouders en dat hij een super goed leven heeft tot nu toe. Ik vraag me constant af wat er met de kindjes gaat gebeuren in het weeshuis, of ze gelukkig worden en of ze een goede toekomst gaan hebben. Om dan Joeri zo gelukkig en gezond te zien geeft wel wat vertrouwen. Ik heb al meerdere kindjes geadopteerd zien worden in deze weken en er komen dagelijks mensen over de vloer die hun adoptie proces aan het voltooien zijn. Ik kan me voorstellen dat het voor Joeri ontzettend raar moet zijn om dit allemaal te zien en te weten dat het er het zelfde aan toe ging toen hij een klein jongetje van 2 jaar was. In onze pauze gebeurde er nog iets wonderbaarlijks. Prachit bracht ons naar een locatie waar we een aantal mensen Engels moesten gaan leren. Joeri ging met ons mee. We werden ontvangen door een vrouwtje van middelbare leeftijd en het eerste wat Prachit haar vertelde was dat er een jongen mee was gekomen die in het weeshuis heeft gewoond. Die vrouw, Lala, heeft als jongere vrouw in het weeshuis gewerkt dus er was een grote kans aanwezig dat Lala voor Joeri had gezorgd. Joeri’s thaise naam is, zoals je het uitspreekt, Soepelu ( ik zou mijn god niet weten hoe je het schrijft, sorry Joeri!) en samen met 2 foto’s van kleine baby Joeri werd hij voorgesteld aan Lala, die zich de naam Soepelu nog heel goed kon herinneren. Ze herkende hem meteen en daar stonden we dan met een van de mama’s van Joeri voor twee jaar van zijn leven in een ruimte. Ik voel me zelfs al als een moeder voor de kindjes waar ik mee werk, laat staan hoe gelukkig Lala moet zijn geweest om Joeri zo gelukkig voor haar neus te zien staan. Ik kan me voorstellen dat het voor buiten af allemaal niet zo speciaal klinkt, maar als je 4 weken met kindjes werkt die hetzelfde meemaken als wat Joeri heeft meegemaakt is het heel bijzonder om zo’n iemand te leren kennen. Aankomende week begin ik alweer aan mijn laatste week en buiten dat ik helemaal niet weg wil weet ik niet zo goed wat ik er van vind. Ik denk dat ik niet te veel verwacht had van dit vrijwilligerswerk. Ik zou gewoon voor 4 weken gaan werken en daarna verder reizen. Maar nu ik hier 3 weken heb gewerkt is het lang niet zo makkelijk gedacht. Wat betekenen die 4 weken nou voor die kindjes. Ik heb ze dan wel 4 weken heel veel liefde gegeven en ik ben er van overtuigd dat ik nog terug ga komen, maar wat gebeurt er nadat ik weg ga. Dan komt er wéér iemand anders die ze liefde gaat geven, of niet.. Die kindjes moeten constant weer hun vertrouwen geven aan vreemdelingen en voor mij voelt het een beetje alsof ik ze na deze 4 weken weer kei hard in de steek laat. Afgelopen week is er een meisje van rond de 2 jaar binnen gekomen en dat vond ik wel heel triest om te zien. Ik werk niet met die leeftijdscategorie maar ik zag haar toen ik terug kwam van mijn kamer. Ze huilde de hele dag behalve als je haar vast hield. Maar het personeel besteed geen extra aandacht aan haar omdat ze nieuw is, gewoon huppakee meteen met de groep mee. Ik zag dat iemand haar op de grond zette en ze begon meteen te huilen. Ik stond ongeveer 20 meter bij haar vandaan en ik ging op mijn hurken zitten. Zij zag dat ik dat deed en zonder twijfel rende ze op me af en klampte zich aan me vast alsof haar leven er van af hing. Ze stopte ook meteen met huilen. Mijn armen waren dus vertrouwd genoeg, maar ze had mij nog nooit gezien. Kindjes die ouders hebben zouden nooit van hun leven zonder twijfel in de armen van een vreemd persoon rennen. En dat is het rare aan een weeskindje zijn, het maakt niet uit wie het is, als het maar warme armen heeft om om zich heen te slaan.
Ik ben ontzettend blij dat ik dit werk mag doen en ik hoop dat mijn baby’tjes toch een extra dosis liefde hebben gevoeld in deze 4 weken. Aankomende dinsdag vertrekken er 4 baby’tjes naar een tijdelijk onderkomen dus dan moet ik al een beetje afscheid nemen, een kleine voorbereiding op vrijdag. Er gaan 4 kindjes weg omdat er woensdag 5 nieuwe baby’s uit Bangkok overkomen. Dat wordt ook weer een hele ervaring dus. Donderdag mogen we met alle vrijwilligers en de kindjes van 1,5 tot 3 jaar buiten de deur gaan lunchen. Daar verheug ik me heel erg op want dat blijkt een groot feest te zijn voor de kids. Ook wel een leuke afsluiting van deze mooie weken. En dan vrijdag het onontkoombare afscheid.. Ik heb zo’n vermoeden dat het een afscheid met heel veel tranen gaat worden.

In elk weekend was ik vrij van het weeshuis. De eerste 2 weekenden ben ik naar Pai geweest, dat is een heel knus, gezellig dorpje in de bergen ongeveer 100 kilometer ten noorden van Chiang mai. Laten we zeggen dat we daar in Nederland nog geen uur over zouden doen. Over deze weg doe je minstens 3 uur (als je met een mini-van gaat, met de locale bus is de reistijd enigszins onbekend) aangezien er 762 haarspeldbochten op de route liggen. En dan niet voorzichtig de bocht door gaan hoor, nee gewoon met 60 km/uur aan komen zetten, een heel klein beetje remmen voordat je de bocht in gaat en dan vlieg je weer van links naar rechts, met je kotszakje in de aanslag, op naar de volgende! Gelukkig word ik niet snel wagenziek dus ik kon er wel om lachen totdat er iemand voor mij de binnenkant van zijn plastic zakje van wat dichterbij zag. Aangezien ik een behoorlijke kotsfobie heb was de pret snel voor bij voor mij. De details bespaar ik jullie, maar als je het echt wil weten, vraag het maar aan Nina, die kon er WEL om lachen ;) Mijn vriend uit texas, Heath, was beide weekenden in Pai en een aantal vrienden uit het hostel in Chiang Mai kwamen ook. Hij verbleef met zijn vrienden in een bamboe hutjes park aan de rivier. Voor 150 Baht (3,75 euro) per nacht heb je dan een hutje met prachtig uit zicht over het dal. Het eerste weekend zijn we naar de canyon geweest, waar je over een heel smal richeltje kan lopen. En voor de rest was het te warm om echt iets actiefs te doen dus hebben we de rest van de dag maar een beetje gehangen aan de rivier. Elke avond is er een markt in Pai dus die hebben we wel nog even bezocht. Op zondag moesten we enigszins op tijd weer terug naar Chiang Mai want we wilde met de scooter van Heath terug gaan in plaats van met de bus. Veel leuker dan in zo’n busje! Het tweede weekend was wat actiever, we zijn naar 2 watervallen geweest waar iedereen van de rotsen sprong en afgleed. We hebben veel door het mooie landschap gereden en op zondag zijn we naar een witte buddha in de bergen geweest met een heel mooi uitzicht over Chiang Mai.
Tot mijn spijt heb ik niet zo veel foto’s gemaakt, mijn camera is iets te groot om de hele tijd mee te dragen. Degene die ik heb zal ik bij mijn blog toevoegen! Hoe mijn ‘’dagelijks leven’’ hier in Chiang Mai er verder uit ziet is niet heel bijzonder. Hier en daar wat Thaise massages, wat marktjes om leuke troep te kopen, wat marktjes om mooie spullen te kopen, veel met mensen kletsen, naar barretjes gaan etc etc. In deze 4 weken wil ik graag al mijn energie in de kindjes kunnen steken en alles wat er van over is besteed ik aan het leven buiten het weeshuis. Soms ga ik dus ook gewoon lekker lui mijn bed in of neem een massage van een uur. Nou, nu zijn jullie weer aardig up to date denk ik..
Ik dacht eigenlijk even een kort verhaaltje te schrijven, maar is toch weer een hele lap tekst geworden. Tot snel weerrrrrr!!
La kon!